Bezoek aan Tiwai Island & een hoop extra belevenissen

Dan is het nu weer tijd voor een nieuwe blog. Ik denk dat het een van mn laatste blogs is aangezien ik by Gods grace volgende week alweer thuis hoop te zijn.

Zoals jullie weten zijn we maandag weer weggegaan om wat te reizen. Om 10 voor half 4 ging 's morgens bij mij de wekker en moest ik me klaar maken omdat we om 4 uur zouden vertrekken. De broer van Cecilia zou ons een stuk met ons meereizen aangezien wij nog niet overal de weg weten en het ook niet echt veilig is in donker. Om 4 uur was er natuurlijk nog niks geen puplic transport te vinden. Dus het eerste uur hebben we gelopen. Toen kwamen we bij Lumley, dat is een grote plek hier in de buurt aan en wilden we daar een poda poda nemen. Precies op het moment dat de broer van Cecilia de poda poda driver aan het vragen was waar hij naartoe ging en wij dus even met z'n 3^e stonden, hadden we de poppen weer aan het dansen. Ineens stond er een jongen voor Annemijns neus. Ik dacht, ohw dat is er weer zo'n 1 die je een dikke knuffel wil geven.. Aangezien dat hier nogal eens gebeurd. Maar ineens zet Lydia het op een gillen, dus ik denk echt huh, wat is dit? Was het dus een regelrechte dief die voor Annemijn stond en die aan haar tas zat te trekken om hem te proberen af te krijgen. Maar met Lydia's stem is niks mis, ze hoorden overal de gil en de dief die zette het toen snel op een lopen. De broer van Cecilia kwam er aangerend en wij vlogen daarna de poda poda in. Toen we daar net inzaten kwam er nog een militair met een dik geweer naar ons toe en vroeg of alles in orde was. Volgens hem mochten we blij zijn dat hij in de buurt was.

Om een uur of 6 kwamen we aan op Tiwai Island. Een bootje bracht ons daar naartoe en daar zagen we onze tent waar we de nacht in door zouden brengen. De volgende morgen om 7 uur hadden we een wandeling met een gids door het bos. Hartstikke leuk om zo vroeg door het bos heen te lopen en om iedere keer apen om je heen te zien. We hebben wel iets van 5 soorten apen gezien.
's Middags hebben we nog een kano trip gedaan. Ook toen hebben we optimaal genoten van de prachtige natuur hier.

We hadden afgesproken dat we om 4 uur weer overgevaren wilden worden. Wij waren netjes om die tijd klaar, maar er was geen boot meer en er was niemand op het eiland te bekennen. We waren dus gedropt op een eiland;). Wij zijn daar heerlijk in een hangmatje gaan liggen op de plek waar de boot aan zou komen. Door met elkaar liedjes te zingen en een boek konden we ons een hele poos vermaken. Vanaf half 6 begonnen we het toch iets minder grappig te vinden aangezien we wel voor donker wilden zijn op de plek waar we zouden overnachten. Want nee, reizen in het donker is geen optie voor ons;). Om kwart voor 6 zagen we eindelijk een kano langskomen en we waren net van plan die man te roepen toen we in de verte een motorbootje hoorden aankomen. Dat was dus de man die ons over zou varen.
Toen we vervolgens aan de overkant waren hadden we okada(motor) nodig die ons naar het dorpje zou brengen. Daar kregen we weer de volgende ervaring. Ze hadden 2 bikes voor ons geregeld, dus Lyd en ik gingen samen achterop. Maar die driver van ons was dezelfde als die ons over had gevaren. Hij had meer kaas gegeten van het overvaren in een boot dan van het rijden van motor. Ik heb mezelf heel wat keren afgevraagd of ik niet liever ging lopen. Maar ja, dan hadden we weer het probleem dat we er niet voor donker waren. Dus constant hebben we hem er maar op gewezen dat hij echt zacht moest rijden. Thanks God kwamen we er veilig aan en precies voor het donker.

De nacht moesten we het weer zonder een douche/badkamer/wc doen. De volgende ochtend zouden we weggaan bij poda poda om 5 uur. Maar we waren echt niet van plan om om 5 uur met de driver mee te gaan. Zo midden in de nacht wilden we gewoon niet weggaan. Ze hadden ons ook verteld dat de poda poda pas om half 7 zou weggaan, dus we vonden het maar een vaag verhaal dat wij om 5 uur opgehaald zouden worden. (Het was dezelfde driver als van de heenweg.) We hadden wel netjes onze wekker om half 5 gezet, maar gelukkig hoorden we pas om kwart over 6 de toeter van de poda poda. Dat leek ons een betere tijd om mee mee te gaan en er zaten ook al andere mensen in. We belden nog even de broer van Cecilia en hij sprak met de driver en vervolgens heeft hij ons weer netjes bij de volgende plek afgezet. Toen ik nog maar net in de poda poda zat, kreeg ik van degene naast me een kuiken in mn handen gedruk waar ik de volgende 2 uur op moest passen. Dit omdat hijzelf op het dak moest zitten. Gelukkig had ik naast me zo'n slim iemand die me er even op attendeerde dat ik het beest in een zakje moest doen en gelukkig deed ik dat, aangezien dat beest niet 2 uur zijn behoefte op kon houden.

's Avonds kwamen we weer precies voor het donker thuis. Al met al was het dus heel wat gereis, maar ook dat reizen blijft hier interessant.

Mijn laatste week is nu echt aangebroken en dat is best wel gek. Het is weer goed om naar huis te gaan, aangezien het doel waar ik hiervoor ben (mn scriptie schrijven) ongeveer klaar is. Maar het is ook gek om alles achter je te moeten laten wat je in deze 3 maanden hebt opgebouwd.

De eerste weken van 2012 in Sierra Leone

Voordat we volgende week weer een paar dagen hopen te gaan reizen, zal ik jullie eerst nog wat vertellen over de afgelopen weken.

De jaarwisseling heb ik dit jaar in de kerk gevierd. We gingen biddend het ene jaar uit en het andere jaar in en na het gebed zong iedereen; Tell God thankie for my life-o, me no dye-o. Daarna zijn we iedereen handjes gaan schudden. Happy new year, God bless you, wish you the same enz.;) Om een uur of half 1 zijn we weer naar huis gegaan en hebben we daarna nog gezellig een poos hier in huis gekletst en hebben we nog wat van onze zelfgemaakte oliebollen gegeten.

De maandag daarna, maakten we een rondje door onze straat, waar we een meisje van onze leeftijd tegenkwamen en die gelijk weer een gesprekje met ons aanknoopte en het gezellig vond als we met haar meegingen naar haar zus. Toen we nadat we de berg opgeklommen waren, bij haar zus aankwamen gingen ze gelijk weer wat eten voor ons maken wat we natuurlijk moesten proeven.

Tegenwoordig deel ik mijn kamer hier met het zusje van Cecilia. Haha, de eerste nachten was dat wel een beetje wennen, aangezien de mensen hier 's nachts gratis kunnen bellen vanaf 2 uur. Dus geregeld gaat nu om 2 uur de wekker op mn kamer en gaat ze een poos bellen. Haha, maar gelukkig gebeurd het niet elke dag en tegenwoordig word ik wel even wakker maar val ik daarna zo weer in slaap.

Kleine ongelukken gebeuren hier nogal geregeld. Pas kwam ik met Lydia terug van het strand en zaten we achter op de motor, toen er precies voor onze neus een kind de straat over stak. Onze driver probeert nog uit te wijken, maar dat lukte niet echt met het gevolg dat het kind tegen ons aanbotst. Wij reden gelukkig helemaal niet hard en gelukkig viel de schade mee, ze had een tand eruit. De moeder wilde graag dat onze driver haar kind naar het ziekenhuis bracht om gewoon even te controleren. Wij zijn vervolgens verder lopend naar huis gegaan.
Een andere keer zaten we in een poda poda, de busjes van hier, en reden we net weg uit de stad. Maar aangezien het op straat zo knetters druk is, het zo smal is en er zoveel mensen lopen gaat dat ook niet altijd goed. Ineens hoorden we een knal en zagen we dat deze driver met de spiegel van z'n auto tegen de schouder van een man aan was gereden. Nou de spiegel was natuurlijk helemaal aan diggelen en de gewonde was er ook niet heel blij mee. Maar nadat de driver en de gewonde even met elkaar gepraat hadden gingen we weer verder.

Afgelopen woensdag en donderdag zijn we naar de scholen gegaan en hebben we daar afscheid genomen. Het was erg leuk om er weer even langs te gaan en het personeel en de kinderen daar weer te zien. Vooral op 1 basisschool waar we heel veel geweest zijn was het leuk om weer terug te komen. Ze riepen alle kinderen speciaal voor ons bij elkaar. Die liedjes die wij de kinderen geleerd hadden gingen ze nog een keer voor ons zingen, een paar kinderen gingen ons persoonlijk bedanken en ze speelden nog een spel voor ons. Leuk om te zien hoe erg ze het op de scholen gewaardeerd hebben dat we daar ons onderzoek hebben gedaan.
Donderdag na het bezoek aan de laatste school hebben we ons door onze driver aflaten zetten bij het strand en hebben we met een heerlijk ijsje gevierd dat we klaar zijn op de scholen. We vonden dat we dat wel even verdiend hadden;).

Hoe langer we hier zijn, hoe meer bekend we hier natuurlijk raken. Ook door de kinderen uit de buurt. Geregeld komen ze ons hier in huis opzoeken en vinden ze het heerlijk om gewoon bij ons te hangen en met ons liedjes te zingen of te kleuren. Geweldig om te zien hoe je deze kids blij kunt maken met een zakje water en een snoepje. Geweldig om dan die glimmende ogen van geluk te zien. Daaraan kun je zien dat ze hier echt geen hoge eisen stellen aan wat je ze geeft.

Op het moment ben ik bijna klaar met het afronden van mijn scriptie wat natuurlijk een heerlijk gevoel geeft. Verder maak ik alvast een paar dingetjes in orde voor mijn lio stage, zodat ik me wanneer ik terug kom in NL op andere voorbereidingen voor mijn lio stage kan richten.

Op reis in Sierra Leone

Heb ik nog steeds wat aan jullie te vertellen? Ja hoor, de belevenissen stoppen nog steeds niet. Afgelopen week was weer een week met een hoop nieuwe ervaringen en nieuwe belevenissen. We zijn namelijk wat wezen reizen en naar het Noorden van Sierra Leone gegaan.

Dinsdag ochtend bracht Mohammed, onze driver, ons naar een plekje in Freetown, waar we een grote auto ingingen, die ons naar Makeni bracht, toen we daar uitstapten stond Dauda ons daar op te wachten. Dauda, een jongen van onze leeftijd was voor deze dagen onze gids. Achterop de motor, zijn we toen naar zijn huis gegaan, konden we daar even gebruik maken van een wc, vol met maden, en toen hij z'n spullen had gepakt zijn we in een overvolle poda poda(busjes van hier) naar Kamakwie gegaan. Pff,, je zit daar zo klem als wat en het is snik heet en tot overmaat van ramp duurde de rit ook nog eens meer dan 4 uur. (Maar goed dat we dat van te voren niet wisten.;)) Halverwege wisten we ons al geen houding meer te geven, dus je kunt wel nagaan hoe we er na meer dan 4 uur daarin zitten uitkwamen. Ik heb wel respect voor de kinderen van hier. Naast me zat een kind op schoot, maar die heeft al die tijd helemaal niet zitten huilen of zitten zeuren om snoepjes en vroeg ook niet 100 keer, wanneer zijn we er nou!? Ze bleef rustig zitten op het schoot van iemand anders.

In Kamakwie werden we weer opgewacht door een jongen,die ons weer bracht naar het huis van de tante van Dauda. Daar mochten we de nacht doorbrengen. Oohw, en wat waren we blij toen we daar een schone wc zagen en zagen dat ze water hadden waar we ons mee konden douchen. We kregen de mooiste kamer van het huis, waaraan je ook weer kunt zien hoe gastvrij de mensen hier zijn.

De volgende ochtend gingen we verder naar het Noorden, aangezien helemaal bovenin Sierra Leone een park is waar we naartoe wilden. De enigste manier om er te komen is achterop de motor, dus 's ochtends om 8 uur stonden voor ons de motors klaar en brachten ze ons naar het park. Onderweg werden we weer echt gezien als de koningin want hier in het Noorden zijn ze al helemaal niet gewend aan blanke mensen.
Gelukkig hadden we redelijk wat brood meegenomen, pindakaas, jam en water, want toen we daar aankwamen, zagen we ook dat je daar dus echt niks kunt kopen. Het was dus echt een survival.
Er was ergens in het bos een half gare wc en nee een douche, of water, dat mag je er bij denken. We stapten al snel in een kano en vaarden 1.5 uur over een geweldig mooi riviertje in Afrika, op weg naar nijlpaarden. Onderweg kwamen we apen tegen en hele mooie vogels. En ja hoor, naar 1.5 uur varen kwamen we aan bij de nijlpaarden. We zagen 7 nijlpaarden heel dicht bij onze kano. 's Middags hebben we nog een wandeling gemaakt door het bos. Voor ons liep een gids met een mes in z'n hand en wij mochten erachteraan.
's Avonds aten we maar weer een broodje en tijdens het eten zagen we de apen ook om ons heen in de bomen. Toen we 's nachts wilden gaan slapen kwamen we erachter dat ze niet zo slim geweest waren. De mensen van het park hadden maar 2 hutten open gedaan, 1 voor 1 persoon en 1 voor 2 personen. Mm, niet zo slim als je met z'n 4^e bent. Het hutje voor 2 personen had een bed wat je eigenlijk voor 1.5 persoon zou gebruiken.. Maar om creatief te zijn leer je hier ook wel weer, de matras hebben we op de grond gelegd, zelf een klamboe erboven geknoopt en overdwars konden we er prima met z'n 3^e op liggen.

De volgende ochtend stonden de motors weer klaar, die ons eerst weer naar Kamakwie brachten en toen we daar kwamen, zagen we dat er geen poda poda was die ons naar Makeni kon brengen, dus moesten we ook nog eens dat hele eind achterop de motor. Onderweg kwamen we ook nog een pont tegen, maar die kon niet helemaal aan de kant komen, dus mochten we op de rug van een man zodat we onze schoenen niet uit hoefden te doen om droge voeten te houden.

In Makeni namen we weer een poda poda naar Bombuna. Maar halverwege was het ook daarin weer feest want nadat we al een paar keer met de onderkant van de auto over de grond geschoven waren, door de hobbels die in de weg zitten, was het op een geven moment echt zo ver dat we niet meer verder konden. Het probleem was dat alle brandstof zo op de grond liep. Dat gat moest dus eerst gemaakt worden en daarna moest er in een stad weer nieuwe brandstof gehaald worden. We hebben toen 1.5 uur o.i.d. daar zitten wachten. Maar geen probleem hoor, want het was best gezellig om zo aan de kant van de weg te zitten, en het voordeel was dat een heleboel mensen op een andere manier verder gingen, zoals op het dak van een andere poda poda, dus toen we daarna verder konden, hadden we wat meer ruimte en wat meer lucht.

Toen we in Bombuna aankwamen hebben we aan mensen gevraagd waar we een guesthouse konden vinden en konden we daar heerlijk de nacht doorbrengen. 's Nachts om 5 uur werd ik ineens wakker van een hoop geschreeuw en de volgende ochtend vertelde Dauda me dat dat mensen waren die aan het schreeuwen waren omdat ze achter een dief aan het rennen waren.
De volgende ochtend zijn we naar de watervallen gelopen en toen we daar uitgekeken waren wilden we eigenlijk nog naar een ander meer toe, maar het probleem hier is dat ze maar zo weinig wegen hebben, dat we echt gruwelijk lang weer zouden moeten reizen om daar te komen. We besloten toen maar om terug te gaan naar Makeni en daarvandaan weer naar Freetown.

Vanmorgen lag er een enorme was op me te wachten, aangezien alles echt zo smerig was van het stof. Maar goed, je kleren uit wassen met je handen gaat hoe langer hoe beter;).

Ik wens jullie allemaal een hele goede jaarwisseling, bij ons begint vanavond om 10 uur de kerk en gaat die door tot na 12 uur. Een andere jaarwisseling dus dan in Nederland, maar ook weer interessant om dat te gaan ervaren.

Kerst in Sierra Leone

Intussen liggen de kerstdagen weer ongeveer achter ons. Ook hier hebben we kerst niet zomaar voorbij geleefd, maar het kerst vieren in Afrika is toch wel wat anders dan het kerst vieren in Nederland.

In Nederland leef je er al weken naar toe, hoor je overal kerstliedjes, zie je overal kerstversiering, heb je in de kerk al een aantal preken eroverenzovoort.Hier hoorden we zo nu en dan wel een kerstliedje, maar was de gezamenlijke voorbereiding toch veel minder.

Wat wel super gaaf was, was dat afgelopen woensdagavond, een aantal van het koor van de kerk langs zouden komen. Wij hadden overdag nog een feestje gehad en 's avonds hadden we geen stroom dus we zaten half slapend op de bank te wachten tot ze kwamen. (Want ja daar ben ik wel achter, wanneer je geen stroom hebt en het dus donker is in huis, val je toch wel veel sneller in slaap dan dat er een grote lamp brand;)). Maar na een poos gewacht te hebben hoorden we ineens een auto aankomen en even later werd er buiten vierstemmig gezongen. Op de motorkap van de auto lag een keyboard en buiten stond een groepje van iets van 6 jongeren te zingen. En zingen dat ze konden!!

Op eerste kerstdag zijn we 's ochtends naar de kerk gegaan. Als je dan 's ochtends door de straten heenrijd, zie je opnieuw weer wat van de armoede in het land. Niet voor alle mensen is kerst een feestelijke dag, er zijn veel mensen voor wie kerst net zo'n dag is als andere dagen. Ze lopen over de straat met op hun hoofd een mand met eten en proberen wat te verkopen om zo toch nog wat te verdienen.
Tijdens de dienst hebben we toen wat kerstliederen gezongen en ging de dienst erover dat Jezus als het Licht in de wereld gekomen is. Nu kan het soms nog donker zijn in het leven, maar het Licht is in de wereld gekomen en we moeten ons blik op dat Licht, op Jezus gericht houden!! Verder is het belangrijk dat dat Licht in ons leven schijnt en dat we dat ook weer reflecteren! Dit was dus niet alleen een kerstboodschap, maar een boodschap voor elke dag opnieuw!

Voor 's avonds hebben wij hier een Nederlandse maaltijd in elkaar gezet. We waren zaterdag alvast begonnen met koken en hadden dat op eerste kerstdag afgemaakt. Ons menu bestond uit: Tomatensoep, wraps en cake met slagroom! Het was wel een klus om hier te koken, maar alles lukt. Eigenlijk wilde we ook nog wat kip in de wraps stoppen, maar we hadden alleen niet zelf de kip gekocht, maar aldus Cecilia konden we die wel uit de vriezer pakken. Haha, maar toen we die daar uitgehaald hadden, bedachten we ons na 10 minuten toch wel, aangezien we toch weinig zin hadden om een hele kip te gaan ontleden. Hij was dan al wel kaalgeplukt, maar verder was die nog compleet.

Vooral de cake met slagroom vonden de mensen hier helemaal lekker. Het was wel een kunst om dat te maken zonder mixer en zonder garde, maar ook dat is gelukt.

Het was een leuke en interessante ervaring om ook hier eens een potje eten te koken.

Ik wil jullie op deze manier allemaal een heel gelukkig en voorspoedig 2012 toewensen. Gods zegen voor het nieuwe jaar! Leef uit, met en voor Hem!

Pak de muis, pak de dief...

De afgelopen week zat vol met feestjes. We zijn naar 3 bruiloftsfeesten gegaan en 1 verjaardagsfeest. Echt super leuk om zo de cultuur meer en meer te ondervinden. Op zo'n feest zie je wel enorm goed hoe groot het verschil is tussen rijk en arm, want op de meeste feesten was alles echt super goed geregeld. Voor je naar binnen mocht, moest je eerst je uitnodigingskaart laten zien, zodat niet zomaar iedereen binnen kan komen.
Op het verjaardagsfeest, waren ook wat kinderen uit de buurt en dan zie je bij hen weer hoe arm ze het hebben, ze komen dan een beetje achter je rug staan tikken je dan aan en vragen: auntie auntie, do you have some food for me?

Maar na het terugkomen van de feestjes maakten we ook geregeld nog wat mee. Toen we afgelopen vrijdagavond thuiskwamen en ik lekker wilde gaan slapen en ik net mn best deed om mn klamboe goed vast te stoppen, zag ik ineens van onder mijn bed naar de deur een muis rennen en weer terug.. Mm, ik schrok me natuurlijk naar;), ben je net lekker moe na zo'n avond, vliegt er ineens zo'n beest over de grond.. Maar aangezien mn bed heel laag is kan ik daar niet onderkijken om te zien waar dat beest zit.. Op dat moment liep net Lydia nog over de gang, dus ik riep haar, ik zeg, moet je nou eens kijken, ik heb een muis op mn kamer, en ja hoor, het beest kwam weer onder mn bed vandaan en rende richting mn koffer.. Maar met geen mogelijkheid kreeg ik dat beest uit mn kamer.. Op een geven moment ging Lydia maar weer naar haar eigen kamer, en zette ik mn deur helemaal open en na een klein poosje wachten liep het beestje toen mijn kamer uit en kon ik lekker gaan slapen.

De volgende dag toen we terugkwamen van een feestje hadden we ook een nieuwe belevenis.. We reden met de auto naar huis, en op 1 punt waar we altijd langs moeten, is het super druk, dus daar rijd je ook 's avonds laat gewoon stapvoets. Op een geven moment zegt Lydia tegen mij, ik vind die man die hier naast mn raam loopt wel een beetje gek hoor, hij loopt dan weer harder en dan weer zachter dan de auto.. Dus wij een beetje die man observeren. Zien we ineens dat hij met z'n zaklamp naar binnen schijnt, dus Lydia zei al tegen me, volgens mij wil die gewoon mn tas stelen ofzo. Ik zeg, zal ik hem anders op schoot nemen? Nee, dat hoefde niet want ze had hem goed om haar schouder en goed vast.. Haha in plaats van dat bij ons het lampje gaat branden om het raam gewoon dicht te doen en de deur op slot te doen, blijven we gewoon heel rustig die man verder observeren. Vervolgens schijnt hij nog een keer met z'n zaklamp naar binnen, en ja hoor niet lang daarna vliegt ineens die hand naar binnen... Lydia en ik beginnen super hard te gillen, Lydia beschermt haar tas en ik druk snel de deur op slot en draai het raam dicht... Gelijk zien we weer wat van de Afrikaanse cultuur, dat mensen elkaar heel vaak willen helpen, aangezien een taxi ons al snel daarna inhaalde en vertelde dat hij alles had gezien, en ook gezien had dat het de dief niet was gelukt om de tas te stelen, maar dat hij er anders gelijk achteraan gegaan was.. Je kunt hier zo vaak wat van zien dat mensen elkaar willen helpen.
Nou dat was weer een nieuwe Afrikaanse ervaring.

Vrijdag overdag zijn we hier naar een basisschool gegaan, waar we ook ons onderzoek doen, om daar de kerstviering mee te maken. Maar vanaf de office, zou Mohammed, onze driver ons naar de school brengen, maar toen we bij de office waren kwamen we erachter dat de auto niet goed was, dus dat die auto ons daar niet kon brengen.. Dus dat werd met behulp van public transport daar komen. En ja, ook daar zien we weer de heerlijke Afrikaanse gastvrijheid want op een geven moment was er een auto met wie we mee mochten rijden, en die mensen waren ook nog eens zo lief om ons helemaal bij de school af te zetten. Tijdens het kersfeest kregen wij natuurlijk weer een speciale behandeling, er werd van ons verwacht dat we alle kinderen, ouders en personeel even kort gingen toespreken en we kregen het voorrecht om prijzen te overhandigen. Wel erg leuk om een kerstfeest mee te maken buiten, in de stralende zon.. Heerlijk om die Afrikaanse kinderen kerstliedjes te horen zingen, daarop te zien dansen en te zien hoe ze aan elkaar vertellen wat hun favoriete bijbeltekst is en waarom.
De terugweg zijn we weer bij de office gekomen, met van die busjes die hier heel veel rijden. Volgens mij zijn die busjes officieel voor een stuk of 10 mensen, maar stoppen ze er hier een stuk of 20 in. Maar ja alles kan. Het laatste stuk door de stad heen zijn we achterop een motor gegaan. Haha, en die driver van mij gaf mij geen helm, maar schijnbaar is dat in de stad verplicht, want op een geven moment zag die politie, draaide die zich als een gek om en nam die allemaal binnendoor weggetjes.

Afgelopen zondag had ik mn ‘prachtige' uniform aan in de kerk. Echt leuk om te zien hoe de mensen dat waarderen dat je ook meedoet met de Afrikaanse kledingstijl. Ze zijn dan helemaal enthousiast om te zien hoe je er dan uit ziet.

Mmm, heerlijk slapen in een tentje bij de oceaan.

Tijd om terug te bladeren in mn dagboek en jullie mee te laten genieten van de dingen die ik hier in Sierra Leone meemaak.

Deze week heb ik op de middelbare school ook een les geobserveerd, leuk om te zien hoe dat hier gaat. Aangezien Lydia daar haar onderzoek doet, komen we er wel 3 keer per week, maar nu heb ik daar een lesje geobserveerd, pfff, die leerlingen hier zijn zo ontzettend passief tijdens een les. Ze zeggen echt ongeveer niks en zitten een beetje voor zich uit te staren.. Groot verschil dus met de middelbare school in Nederland.. Haha, komt misschien door de warmte;)

Afgelopen week ben ik weer 3 dagen naar scholen geweest. En het begint al lekker op te schieten met de interviews die ik hier moet doen. Maar er blijft voorlopig nog genoeg over om te verslaan. Vervelen hoef ik me dus niet;). De scholen werken hier nu ook naar de kerstvakantie toe en beginnen overal met testen af te nemen, observeren heeft dan niet heel veel zin. En ook hier komen ze al lekker in de kerststemming want onderweg horen we geregeld kerstmuziek en hier in huis hebben ze er al goed zin in. Ik ben benieuwd hoe we het gaan vieren!

Donderdag avond zijn we hier nog naar de kerk geweest. Het was dit keer alleen een live uitzending van een dienst in Nigeria. Tijdens de dienst viel wel ongeveer de helft van de tijd internet uit, maar alle mensen bleven gewoon rustig zitten & wanneer het onder het zingen was, bleven ze gerust doorzingen.

Vrijdag middag zijn we naar Bureh beach gegaan. Een strand waar we nog niet geweest waren en wat wat verder van het huis ligt. We hebben hier een nacht geslapen, wat wel weer een nieuwe ervaring was. Toen we er aankwamen, werd ons al verteld dat we in een tentje konden slapen. Nou ja prima.. Maar toen we vervolgens vroegen waar iets van een wc was, werd een beetje vaag richting het bos gewezen. Mm,, bij Bureh beach kennen ze schijnbaar geen sanitaire voorzieningen. ’s Avonds werd het in de open lucht douchen, er werd even een emmertje water voor ons gehaald en achter een hutje wat daar stond neergezet. Maar dat was nog niet het hele plaatje, nadat we ’s avonds heerlijk bij het kampvuur hadden gezeten en onze tent in wilden gaan, kwamen we erachter dat er een matras lag van ongeveer 1.5 keer een normale matras.. Die mochten we dus met z’n drieën gaan delen. Toen we onze draai gevonden hadden en wilden gaan slapen, ben ik volgens mij nog wel 10 keer overeind gevlogen, iedere keer voelde ik wat kriebelen. Ben je bijna in slaap, voel je weer wat over je gezicht lopen.. Niet relax;). Na een paar uur op die manier in slaap proberen te komen, hebben we onze zaklamp maar aangedaan en zijn we eens gaan kijken welke beesten het nou waren, aangezien we er allemaal niet van konden slapen.. Na een goede zoektocht door onze tent hebben we toen 2 grote rode mieren gedood en een kleine spin..! Daarna heb ik nog wel een paar uurtjes redelijk lekker geslapen, met het geluid van de oceaan (die 10 meter bij onze tent vandaan was) op de achtergrond. ’s Ochtends was het niet wassen in een badkamer, met stromend water maar door je bed uit te rollen en een duik te nemen in de oceaan. Heerlijk verfrissend. Verder hebben we ons verder de dag heerlijk aan het strand vermaakt. ’s Middags kwam onze taxichauffeur ons weer netjes ophalen en heeft die ons weer thuisgebracht. Thuisgekomen stond het eten al weer op ons te wachten en was mn bedje heerlijk verschoond. Verder kwamen we tot de ontdekking dat de stroom het ook eindelijk weer doet, na ongeveer 3 weken. Dat wordt vannacht weer lekker slapen met de waaier aan! Als we hier geen stroom hebben, doen we de generator ’s avonds een poosje aan, zodat we dan wel licht hebben en even alles op kunnen laden, vandaar dat ik jullie in die tijd dus wel op de hoogte kon houden.

Toen ik vanmiddag thuiskwam lag ook mn jurk op me te wachten die speciaal voor een dienst in de kerk is. Haha, echt een jurk wat al die Afrikaanse vrouwen hier in de kerk dragen. Verder heb ik vandaag nog een Afrikaanse pyjamabroek gekocht,, tenminste, dat is waar ik hem voor wil gebruiken..Ik zal ze beide binnenkort op de foto zetten.. Ik begin me hoe langer hoe meer aan te passen, zoals jullie kunnen lezen;).

Heel veel liefs vanuit Sierra Leone.

Indrukken op een nieuwe basisschool en nog veel meer indrukken…

Intussen zit ik hier gewoon al weer 4 weken. Aan de ene kant voelt het al veel langer, je raakt al helemaal vertrouwt met alles, weet de weg te vinden, weet hoeveel je moet je betalen(alhoewel ze je nog steeds geregeld op proberen te lichten) enz., maar aan de andere kant kan ik me ook nog niet echt indenken dat het echt alweer 4 weken is.

Mn vlechtjes heb ik intussen weer lekker uit mn haar, haha en dat bevalt toch wel beter. Pff, maar dat uithalen is ook nog een hele klus. Vooral bij Annemijn en Lydia was het veel werk aangezien die zoveel vlechtjes hadden, ik ben dus maar van job veranderd en voor kapper gaan spelen,, met een schaar in mn handen heb ik hen van hun vlechtjes afgeholpen. Nee hoor, ik heb niet al het haar afgeknipt, maar netjes alle elastiekjes doorgeknipt.

Intussen ben ik aan de slag op een andere basisschool hier. Deze ligt bovenop een heuvel/berg. Nou in het begin werden we echt tot voor de deur afgezet, maar na 2 keer dat op die manier gedaan te hebben, hebben we maar aangegeven dat we liever het laatste stuk lopen. Er wordt toch al zo naar je gekeken hier, omdat je blank bent, nou en als je dan nog in de auto daar bovenaan aankomt, is het helemaal een show, aangezien de auto er ook niet bepaald makkelijk tegenop komt en geregeld slipt.
Deze school is wel echt anders dan de eerste school waar ik was. De eerste school was heel gezellig en gemoedelijk. Deze school is veel groter. Het is wel heel interessant om de verschillen te zien. Op een geven moment ging ik een klas in om daar te observeren, werd er net een kind gestraft. Nou niet op de manier zoals het in NL gaat hoor, meisje uit class 3 stond vooraan in de klas en die kreeg me er toch van langs met een stok. Ik schrok me naar.. Ik wist wel dat ze hier op die manier straf geven, maar toch, als je het van zo dichtbij met je eigen ogen ziet, gaat het je toch wel aan het hart. Toen de docent mij zag, stopte hij met haar slaan en ging het meisje huilend op haar plek zitten.
Als je hier bijvoorbeeld tijdens de pauze van de stafroom naar een klas loopt, is het ook altijd een hele opdracht. Echt alle kinderen willen je dan aanraken, soms kom je er gewoon echt ongeveer niet doorheen.
Verder zijn de docenten wel weer heerlijk behulpzaam voor ons!! Super fijn dus!

We hebben hier ook drie ouders thuis bezocht, dat is ook erg leuk om te doen. Super interessant om bij mensen thuis te komen en te zien hoe ze daar leven. Maar ook dan zie je wel weer heel veel van de armoede terug.

Verder ben ik vrijdag hier naar de kleermaker geweest, er moest een jurk aangemeten worden, die we volgens mij volgende week zondag in de kerk aanmoeten. Er is dan een speciale viering, dus dan moet je een speciale jurk met stof van die kerk aan. Nou ik ben benieuwd hoe dat er weer uit gaat zien;). De weg daar naar toe is ook echt een opdracht, overal onder de was door bij mensen, over een riviertje springen met je lange lappa om je heen op je slippertjes, tussen de kippen door die over straat lopen, en natuurlijk 100 keer gedag zeggen en geregeld een handje schudden.
's Middags hebben we onze docent van school nog ontmoet, we zouden om 1 uur opgehaald worden, maar onze driver was er om 3 uur, that's Africa, maar we konden haar nog wel heel even zien. Dat was wel gezellig en we werden verwelkomt met heerlijke Nederlandse Wilhelmina pepermunt!;)

Zondag morgen zat ik zowaar al om 8 uur in de kerk, we gingen nu naar de kerk die ongeveer bij ons in de straat zit. We werden gelijk al weer warm binnengehaald, en naar de tweede rij geleid. En ook aan het eind moesten we weer naar voren komen aangezien we hier voor het eerst waren. Een warm ontvangst, dat krijg je hier wel!

's Avonds hadden we nog het doopsfeest van de zus van Cecilia(bij wie ik dus in huis woon), het is van dat lieve kleine meisje wat ik op die ene foto vastheb waar ik mn haar in vlechtjes heb. Nou ook daar kregen we weer een speciale behandeling. Op een geven moment was het tijd om te eten, wie kregen er als een van de eerste eten? Ja, wij... binnen no-time had Cecilia ervoor gezorgd dat we voorzien werden en kwam er iemand aan met drie borden eten voor ons. Vervolgens kwam er gelijk drinken aan.. Daarna hoorde waarschijnlijk iemand dat we het nogal scherp vonden, dus kwam er al snel een fles water aan en daarnaast nog een fles wijn. Dus we werden gelijk van alles voorzien;).

Deze week heb ik voor het eerst in 4 weken een supermarkt gezien, aah en we waren zo verrast toen we daar binnen kwamen. Zoveel eten en drinken, gewoon in 1 winkel. En ook echt super veel bekende dingen zoals chocola, pringels, mentos, echt we waren zo verrast om dat te zien. Op een geven moment zei Cecilia (bij wie we in huis wonen) tegen ons, kom zoek wat lekkers aan ijs uit, willen jullie alle 3 een eigen bak.. Hahaha, we hadden ons al wel 4 weken op ijs verheugt, maar een bak per persoon, dat is toch iets te veel van het goede;).
Maar goed, het is leuk om een keer in de supermarkt geweest te zijn en van het heerlijke ijs genoten te hebben, maar toch blijf ik de voorkeur houden om mijn eten en drinken op straat te kopen, om op die manier die mensen te helpen en je gewoon aan te passen aan de manier waarop de mensen hier in het land leven.

Plof fffff.... & Jip met de staart!

Heeyyy lieve mensen,

Intussen zit ik hier al drie weken, maar nog steeds maak ik elke dag genoeg nieuwe dingen mee;). Dus ik denk dat ik jullie wel weer kan vermaken met een nieuw verhaal.

Zoals jullie weten bezoek ik hier geregeld de basisscholen, maar ook daar werd ik afgelopen maandag weer verrast, op een geven moment was het tijd voor de kleuters om naar de wc te gaan en ze hebben daar een prachtig gebouwtje staan met daarop het woord: ‘school toilet'. Maar die kleuters lopen er keurig voorbij en gaan achter dat gebouwtje op een rijtje zitten...
Daarna zat ik daar nog een poosje bij de school en komt er op een geven moment een jonge vrouw naar me toe, met een kindje van net 4 dagen oud, wat ik gelijk in m'n armen gestopt krijgt. Wat een mooi wondertje, zo'n klein kindje.

Mmm ook donderdag stapten we om 7 uur weer in de auto, op weg naar de basisschool, maar dit keer zaten we nog geen kwartier in de auto of we hoorden plof fffffff.... , ineens zakte ik een stuk naar beneden en stopte onze driver snel de auto. Wat was het geval, een lekke band. Niet 1, maar maarliefst 2. Stonden we daar om kwart over 7 's ochtends langs de kant van de weg. Het gebeurde doordat we op een geven moment in gingen halen en toen een groot blok steen raakten. Gelukkig was het net op het mooiste plekje van de weg, langs het strand, dus Annemijn, Lydia en ik zijn heerlijk daar langs het strand gaan zitten en maar gaan wachten. Want 1 reservewiel lag nog wel in de auto, maar 2 natuurlijk niet.. Na 2 uur konden we weer verder, op weg naar de basisschool.

De mensen hier denken ook dat we 2 dingen als blanken niet kunnen: lopen en staan. Met de auto worden we echt overal voor de deur afgezet en als we op een school zijn en we even staan wordt er gelijk al een stoel uit een ander lokaal voor ons gepakt. Pff,, dus soms ben ik echt wel toe om eens even lekker een stuk te kunnen lopen ofzo, maar dat kan heerlijk op de dagen wanneer we thuis werken. We gaan dan 's middags nog wel eens hier in de buurt naar het strand en lopen daar dan heerlijk een eind. Alleen als er nou geen jongens en honden waren, was het helemaal optimaal geweest. Beiden vinden ons als blanken nogal interessant.

Verder gaat het met het schrijven van mn scriptie wel prima. Ik wil mijn onderzoek op twee basisscholen doen, en op één van de twee ben ik nu klaar. Vanaf nu wordt het dus de andere basisschool bezoeken.

Op zaterdag hebben we ons heerlijk aan het strand vermaakt en de afspraak was dat we om 10 uur daar heen gebracht zouden worden door onze driver, maar om kwart voor 11 was die er nog niet. Toen zijn we om 11 uur maar bij poeda poeda (motor) gegaan. Na een half uurtje achterop de motor zitten kwamen we bij een geweldig strand genaamd number 2 river aan. Wauw, een strand om nooit meer te vergeten. Bergen op de achtergrond, daarvoor een soort van meertje dan het stand en dan de zee. Nou daar kunnen we heerlijk genieten op onze vrije zaterdag. Heerlijk even weg uit de drukke stad en al het verkeer. Helaas begon het 's middags te regenen, maar goed, niet getreurd, koud is het niet en zwemmen met regen is ook wel weer een ervaring!
's Avonds komen er wat meiden bij ons huis die ons haar in gaan vlechten. Pff, wat een belevenis. Sowieso heb je daar een heleboel geduld voor nodig en haha en je moet je maar overgeven aan die meiden wat ze met je haar gaan doen. Op het moment voel ik me echt als: ‘Jip met de staart' uit het boek van Jip en Janneke;). Ze hebben namelijk vlechtjes naar boven gedaan op mn hoofd en dan bovenop mn hoofd een staart. Maarja je kunt het natuurlijk niet maken om een kapsel wat een avond duurt er na één dag alweer uit te kammen.
Maar goed, de mensen hier zijn allemaal helemaal enthousiast en roepen: oeh you are really an African woman.

Zondag morgen gingen we om kwart voor 9 weg, naar de kerk van de zus van Cecilia. Na 2 uur rijden kwamen we er aan en hadden we een dienst van 3 uur. Daarna bleven we bij de zus van Cecilia en kregen we daar onze lunch.. Pff, Cecilia weet intussen dat wij niet zo scherp kunnen eten, maar daar was haar zus nog niet van op de hoogte, dus het eten brandde onze mond uit. Maar gelukkig konden we dat blussen met een heerlijke ananas die we toe kregen.

Een lieve groet en een dikke knuffel vanuit Sierra Leone.