Heb ik nog steeds wat aan jullie te vertellen? Ja hoor, de belevenissen stoppen nog steeds niet. Afgelopen week was weer een week met een hoop nieuwe ervaringen en nieuwe belevenissen. We zijn namelijk wat wezen reizen en naar het Noorden van Sierra Leone gegaan.

Dinsdag ochtend bracht Mohammed, onze driver, ons naar een plekje in Freetown, waar we een grote auto ingingen, die ons naar Makeni bracht, toen we daar uitstapten stond Dauda ons daar op te wachten. Dauda, een jongen van onze leeftijd was voor deze dagen onze gids. Achterop de motor, zijn we toen naar zijn huis gegaan, konden we daar even gebruik maken van een wc, vol met maden, en toen hij z'n spullen had gepakt zijn we in een overvolle poda poda(busjes van hier) naar Kamakwie gegaan. Pff,, je zit daar zo klem als wat en het is snik heet en tot overmaat van ramp duurde de rit ook nog eens meer dan 4 uur. (Maar goed dat we dat van te voren niet wisten.;)) Halverwege wisten we ons al geen houding meer te geven, dus je kunt wel nagaan hoe we er na meer dan 4 uur daarin zitten uitkwamen. Ik heb wel respect voor de kinderen van hier. Naast me zat een kind op schoot, maar die heeft al die tijd helemaal niet zitten huilen of zitten zeuren om snoepjes en vroeg ook niet 100 keer, wanneer zijn we er nou!? Ze bleef rustig zitten op het schoot van iemand anders.

In Kamakwie werden we weer opgewacht door een jongen,die ons weer bracht naar het huis van de tante van Dauda. Daar mochten we de nacht doorbrengen. Oohw, en wat waren we blij toen we daar een schone wc zagen en zagen dat ze water hadden waar we ons mee konden douchen. We kregen de mooiste kamer van het huis, waaraan je ook weer kunt zien hoe gastvrij de mensen hier zijn.

De volgende ochtend gingen we verder naar het Noorden, aangezien helemaal bovenin Sierra Leone een park is waar we naartoe wilden. De enigste manier om er te komen is achterop de motor, dus 's ochtends om 8 uur stonden voor ons de motors klaar en brachten ze ons naar het park. Onderweg werden we weer echt gezien als de koningin want hier in het Noorden zijn ze al helemaal niet gewend aan blanke mensen.
Gelukkig hadden we redelijk wat brood meegenomen, pindakaas, jam en water, want toen we daar aankwamen, zagen we ook dat je daar dus echt niks kunt kopen. Het was dus echt een survival.
Er was ergens in het bos een half gare wc en nee een douche, of water, dat mag je er bij denken. We stapten al snel in een kano en vaarden 1.5 uur over een geweldig mooi riviertje in Afrika, op weg naar nijlpaarden. Onderweg kwamen we apen tegen en hele mooie vogels. En ja hoor, naar 1.5 uur varen kwamen we aan bij de nijlpaarden. We zagen 7 nijlpaarden heel dicht bij onze kano. 's Middags hebben we nog een wandeling gemaakt door het bos. Voor ons liep een gids met een mes in z'n hand en wij mochten erachteraan.
's Avonds aten we maar weer een broodje en tijdens het eten zagen we de apen ook om ons heen in de bomen. Toen we 's nachts wilden gaan slapen kwamen we erachter dat ze niet zo slim geweest waren. De mensen van het park hadden maar 2 hutten open gedaan, 1 voor 1 persoon en 1 voor 2 personen. Mm, niet zo slim als je met z'n 4^e bent. Het hutje voor 2 personen had een bed wat je eigenlijk voor 1.5 persoon zou gebruiken.. Maar om creatief te zijn leer je hier ook wel weer, de matras hebben we op de grond gelegd, zelf een klamboe erboven geknoopt en overdwars konden we er prima met z'n 3^e op liggen.

De volgende ochtend stonden de motors weer klaar, die ons eerst weer naar Kamakwie brachten en toen we daar kwamen, zagen we dat er geen poda poda was die ons naar Makeni kon brengen, dus moesten we ook nog eens dat hele eind achterop de motor. Onderweg kwamen we ook nog een pont tegen, maar die kon niet helemaal aan de kant komen, dus mochten we op de rug van een man zodat we onze schoenen niet uit hoefden te doen om droge voeten te houden.

In Makeni namen we weer een poda poda naar Bombuna. Maar halverwege was het ook daarin weer feest want nadat we al een paar keer met de onderkant van de auto over de grond geschoven waren, door de hobbels die in de weg zitten, was het op een geven moment echt zo ver dat we niet meer verder konden. Het probleem was dat alle brandstof zo op de grond liep. Dat gat moest dus eerst gemaakt worden en daarna moest er in een stad weer nieuwe brandstof gehaald worden. We hebben toen 1.5 uur o.i.d. daar zitten wachten. Maar geen probleem hoor, want het was best gezellig om zo aan de kant van de weg te zitten, en het voordeel was dat een heleboel mensen op een andere manier verder gingen, zoals op het dak van een andere poda poda, dus toen we daarna verder konden, hadden we wat meer ruimte en wat meer lucht.

Toen we in Bombuna aankwamen hebben we aan mensen gevraagd waar we een guesthouse konden vinden en konden we daar heerlijk de nacht doorbrengen. 's Nachts om 5 uur werd ik ineens wakker van een hoop geschreeuw en de volgende ochtend vertelde Dauda me dat dat mensen waren die aan het schreeuwen waren omdat ze achter een dief aan het rennen waren.
De volgende ochtend zijn we naar de watervallen gelopen en toen we daar uitgekeken waren wilden we eigenlijk nog naar een ander meer toe, maar het probleem hier is dat ze maar zo weinig wegen hebben, dat we echt gruwelijk lang weer zouden moeten reizen om daar te komen. We besloten toen maar om terug te gaan naar Makeni en daarvandaan weer naar Freetown.

Vanmorgen lag er een enorme was op me te wachten, aangezien alles echt zo smerig was van het stof. Maar goed, je kleren uit wassen met je handen gaat hoe langer hoe beter;).

Ik wens jullie allemaal een hele goede jaarwisseling, bij ons begint vanavond om 10 uur de kerk en gaat die door tot na 12 uur. Een andere jaarwisseling dus dan in Nederland, maar ook weer interessant om dat te gaan ervaren.